Clubdag Hawks 16 september 2018
Ongelooflijk dat het op zo’n lang geleden geplande dag prachtig vliegweer was, weliswaar met de wind uit het zuiden, maar toch! Als echte aspirantleden vielen wij, dat wil zeggen Ron, Jan Hendrik en ondergetekende op deze dag met onze neus in de boter. Ron verzorgde de foto en video verslaglegging en Jan Hendrik de mentale ondersteuning.
Natuurlijk wisten we al uit eigen ervaring (ik ga er van uit dat ik ook namens mijn twee lotgenoten spreek) dat de leden van de Hawks buitengewoon behulpzaam zijn bij het op gang helpen van nieuwe leden. Dit onder andere in de vorm van talloze technische adviezen maar ook met mentale ondersteuning bij springbomen rond het veld en andere ongemakken.
Ook hebben we door middel van de onvolprezen apps naast de slappe klets kennis mogen maken met het oplossend vermogen van de vereniging als er weer eens een probleem voorgelegd werd. Hierbij wil ik, zonder anderen tekort te doen, Onno speciaal vernoemen die van een wrak weer een topmodel maakt en voordat de naam van een onderdeel ter sprake komt, hij de 3D-print al klaar heeft liggen.
Ik zelf kan deze voortreffelijke cultuur niet vergelijken met andere modelvliegclubs, maar ik vermoed dat de Hawks wat dit betreft hoog scoort.
Die hulp bij het opstarten of opfrissen van een hobby als modelvliegen is onontbeerlijk. Het geven van les, zoals Willem V., Peter Luc, Eric, Douglas en Mark gedaan hebben is daar een mooi voorbeeld van. Je bindt er leden mee aan je club en de sfeer zorgt ervoor dat ze ook lid blijven.
Had ik al veel aan de Hawks geroken, van een clubdag kon ik mij echter moeilijk een voorstelling maken. Dat bleek echter ook zo te zijn voor enkele “oudere” clubleden.
Tijdens de koffie met lekkers was er een briefing. Hierin werd onthuld wat van ons verwacht werd…naast het verleiden van de vrouwelijke jury werd van ons, mannelijke deelnemers, onder andere het volgende verwacht:
Limbovliegen: onder een lint doorvliegen dat op ongeveer 2 meter hoogte hangt. Een van de problemen daarbij is het inschatten van de diepte. Niet eenvoudig. Zelfs Coen vloog bij het invliegen tegen een van de palen waaraan het lint bevestigd was. Daarna bleek zijn staartroer niet meer te functioneren (servo?) waardoor hij zijn aansluitende officiële oefeningen met een soort “vliegende vleugel” uit moest voeren, een extra handicap.
Douglas verloor tijdens deze oefening zijn landingsgestel, maar ging gewoon door zónder en maakte verder voortreffelijke buiklandingen.
Doellanding: ter hoogte van een dwars op het veld ín het gras liggende lijn. Ook al niet makkelijk. Tot mijn voordeel werd de lijn doorgetrokken tot in het verse grasveld, waar mijn Bixler lag, zodat er nog een score uitkwam.
Daarentegen toonde Peter Luc met de Easy Star zich er een meester in.
Na twee oefeningen de lunch met broodjes met knak of kaas, voor sommigen knak mét kaas. Ongelooflijk wat er allemaal uit dat clubhuis komt.
Daarna verder met:
Twee minuten vliegen: zonder timer proberen exact twee minuten na de start de kist/drone weer aan de grond te zetten. Eenvoudig met behulp van onze biologische klok, ware het niet dat de heren Huib, Kees en Willem V. ons tijdens de vlucht bezig hielden met levensvragen die beantwoord moesten worden, betreffende hun schoenmaat. Henk B trok zich nergens wat van aan en scoorde heel dichtbij de genoemde tijd!
“Losse handen”: zo lang mogelijk de handen “los” van de zender (geen stickbewegingen). Voor motorvliegers tamelijk onbekend terrein. Voor de zwevers een koud kunstje. Mooi getrimd beetje tegen de wind inhangen, tijd om even ergens te krabben, plasje te plegen en daarna, na wat stretchoefeningen, weer vrolijk verder te vliegen. Ik besloot om dit eens grondig aan te pakken: hoog en ver van de wind af en dan pas positie innemen en vervolgens 5 of 10 minuten mooi langzaam tegen de wind weer terug te komen. Goed plan, maar onuitvoerbaar, zag mijn kist namelijk onvoldoende meer om gecontroleerd te kunnen manoeuvreren. Vervolgens meende ik het probleem toch zelf op te moeten lossen zodat Willem V mijn zender pas laat in handen kreeg. Hij zag desondanks kans om de kist te redden, maar niet zonder een ver gelegen weide voor de zekerheid even kort te maaien. Prachtige safe!
Loopings: mooi om te zien, moeilijk om voor de eerste keer uit te voeren. Waar de penningmeester mij eerder nog had weten te behoeden voor grote uitgaven, crashte ik geheel zelfstandig in het zand tussen het verse groen…
Speciaal voor de dronevliegers Louis en Bart:
Le Mans start: tegelijk beginnen met stuk hardlopen en dan de zender oppakken en rak vliegen met een doellanding. Vermakelijk om te zien, conditioneel mag er nog wel iets gebeuren zullen we maar zeggen, en dat gold ook voor het
Vierkant vliegen: met de drone voor je vier of vijf keer rond een vierkant op het veld rennen.
Uiteindelijk, na rijp beraad, kwamen de heren met de uitslag: Coen werd eerste van de vleugelvliegers, waar Bart na felle gevechten met de eerste prijs van de dronevliegers naar huis ging. Willem V ging ook dit jaar aan de haal met de mooie wisseltrofee voor de langste zweeftijd, dit terwijl hij vorig jaar nog eenieder uitgedaagd had om hem voorbij te streven. Niet gelukt dus, iets voor 2019.
Ik mocht de troostprijs in ontvangst nemen (waarvoor eigenlijk), in de vorm van een prachtige transport stand van Teil-Q. Ik durf er eigenlijk niet aan te komen nu blijkt dat Willem V. een dag lang bezig is geweest om hem in elkaar te krijgen..
Over wat er onmiddellijk daarna gebeurde schrijf ik niet, dat is inmiddels voldoende gedaan. Erg jammer, Douglas.
En daarna was er een BBQ. Helaas kon ik er niet bij zijn. Deze werd verzorgd door het Stokpaardje. Dat moet dus wel goed geweest zijn!
P.S. Video en Foto’s zijn onder “Media” te vinden.
